آخ آخ، رسیدیم به فیلم "مزد ترس"! ببین، این فیلم فقط یه فیلم نیست، یه جور تجربه است، یه سفر پر استرس و نفس گیره که تا تهش باهات میاد. داستان از این قراره که چهارتا آدم بدبخت و بیچاره تو یه شهر داغونِ آمریکای جنوبی گیر افتادن، هیچ پولی، هیچ امیدی. بعد یهو یه شرکت نفتی آمریکایی میاد وسط، یه آتیش سوزی بزرگ تو چاه نفتشون اتفاق میفته، و تنها راه خاموش کردنش اینه که نیتروگلیسیرین ببرن اونجا، اونم با کامیون از جاده های کوهستانیِ افتضاح! خب معلومه که این کار خیلی خطرناکه، نیتروگلیسیرین دیگه شوخی نیست، یه تکون بخوره، بوم! واسه همین شرکت نفتی میاد سراغ همین بدبخت بیچاره ها، میگه کی حاضره این ماموریت مرگبار رو انجام بده، عوضش پول خوبی میدیم. این چهار نفر هم که دیگه چیزی واسه از دست دادن ندارن، قبول می کنن. حالا فکر کن، اینا باید با دو تا کامیون پر نیتروگلیسیرین، تو جاده های خاکی و پر دست انداز، از بین صخره و پرتگاه و همه جور بدبختی دیگه رد شن. فیلم اصلاً یه نفس راحت بهت نمیده، همش استرس، همش ترس، همش فکر می کنی الان کامیونه منفجر میشه. کارگردانش، آنری-ژرژ کلوزو، یه نابغه بوده به خدا! انقدر خوب این فضا رو ساخته که انگار خودت نشستی تو اون کامیون و داری عرق میریزی. بازیگرها هم که دیگه نگم برات! ایو مونتان، شارل ونل، همشون درجه یک. مخصوصاً ایو مونتان که نقش اصلی رو بازی می کنه، یه مرد مغرور و خوشگذرون که کم کم تو این سفر مرگ، ترس و ضعفش رو نشون میده. شارل ونل هم نقش اون گانگستر پیر و ترسیده رو خیلی خوب درآورده. اصلاً فیلم پر از شخصیت های خاکستریه، نه قهرمانِ قهرمان داریم، نه آدم بدِ بد، همه آدم های معمولی هستن که تو شرایط سخت، دارن دست و پا می زنن. "مزد ترس" فقط یه فیلم هیجان انگیز نیست، یه جورایی فلسفی هم هست. درباره ترسه، درباره مردونگیه، درباره شانسه، درباره اینکه زندگی چقدر می تونه بی ارزش و پوچ باشه. آخه تو اون شرایط، هر لحظه ممکنه بمیرن، دیگه کی به فکر شخصیت و سرنوشت و این حرفاست؟ وقتی هر لحظه ممکنه با یه تکون کوچیک نابود شی، دیگه فقط زنده موندن میشه مهمترین چیز. این فیلم کلی جایزه برده، هم تو برلین، هم تو کن، کلی منتقد هم ازش تعریف کردن. هنوزم که هنوزه خیلی ها میگن یکی از بهترین فیلم های تاریخ سینماست. حتی کریستوفر نولان، کارگردان "دانکرک"، گفته از "مزد ترس" خیلی الهام گرفته. یه نکته جالب دیگه هم بگم، این فیلم رو یه بار رنگی هم کردن، ولی به نظر من سیاه و سفیدیش یه چیز دیگه است، یه جور حس خفقان و دلهره بیشتری داره. یه نسخه اصلیش هم هست که طولانی تره، ولی خب نسخه کوتاه ترش هم خیلی خوبه. خلاصه اگه دنبال یه فیلم درست و حسابی می گردی که هم هیجان داشته باشه، هم فکرت رو درگیر کنه، "مزد ترس" رو از دست نده. فقط قبلش یه لیوان آب قند بخور، چون حسابی قراره نفست رو بند بیاره! مطمئنم خوشت میاد، یه فیلمیه که تا مدت ها تو ذهنت میمونه.